Marianne Zwagerman | Bnr

Sindsdien doet mijn onverwoestbare iPod weer dienst, gekoppeld aan de geluidsinstallatie in mijn weekendhuis. In het prille deel van deze eeuw was die iPod mijn slaapmiddel. Ik was nog niet gewend aan de gekmakende tinnitus die vooral bij stilte oorverdovend irritant is. Om de herrie in mijn hoofd te overstemmen luisterde ik onder mijn dekbed naar de marathoninterviews van de VPRO die je toen al als podcast kon downloaden. De interviews met monotoon pratende professoren die iets uitlegden over kernsplijtingen waren mijn favoriet. Ik haalde vrijwel nooit het einde van het gesprek. Podcasts waren toen nog niet hip, want erg ingewikkeld. Het was in de tijd dat mensen nog heel gewichtig deden over het feit dat ze een blog hadden. Ze kwamen in groepjes bijeen om elkaar awards toe te kennen en noemden zichzelf de blogosphere. Het was de tijd waarin gemeenten nog ronkende persberichten uitstuurden om te melden dat de wethouder voortaan een blog had. Een beetje wethouder heeft tegenwoordig een podcast. De podcast