Infowar

Ακούμε τραγουδάκια για τον Γκορμπατσώφ, υποστηρίζοντας ότι η άποψη πως ένας άνθρωπος ευθύνεται για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δεν μας ακούγεται και τόσο Μαρξιστική..

Θυμόμαστε μια μεγάλη έρευνα των New York Times που απέδειξε ότι προκειμένου να προμηθευτείς εφαρμογές παρακολούθησης όπως το Pegasus και το Predator, πρέπει πρώτα να αποδεχθείς την εξωτερική πολιτική του Τελ Αβίβ.

Αναλύουμε το γονιδίωμά τους και συνειδητοποιούμε ότι εξελίσσονται όπως και οι άνθρωποι. Έχουν μάλιστα και τις ίδιες πολιτικές, ιδεολογικές και ταξικές διαφορές μεταξύ τους.

Ακούμε στοιχεία του ρεπορτάζ σε ήχους country και αναρωτιόμαστε τι πιθανότητες έχει ένας διεφθαρμένος πρόεδρος να μην παραιτηθεί όταν λειτουργεί σωστά η δικαστική και η μηντιακή εξουσία.

Διηγούμαστε την ιστορία ενός παγωτού που πάγωσε το αίμα του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου. Συζητάμε για την απόφαση των Ben & Jerry’s να σταματήσουν να πουλάνε παγωτά στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Ξανακοιτάζουμε τη Λατινική Αμερική μετά τις εκλογές στην Κολομβία που έφεραν στην εξουσία έναν πρώην αντάρτη, ο οποίος τώρα υπόσχεται να σώσει τον καπιταλισμό, αλλά δεν εννοεί ακριβώς αυτό που νομίζετε.

Αφήνουμε σε εσάς να αποφασίσετε αν ο Μπασκιά είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών ή ένα δημιούργημα των εμπόρων τέχνης — και απλώς σας βεβαιώνουμε ότι βρισκόταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Βλέπουμε το κορίτσι των ναπάλμ να τοποθετείται για τις σφαγές που σημειώνονται κάθε τρεις και λίγο σε κάποιο σχολείο των Ηνωμένων Πολιτειών και να υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε λίγο περισσότερη φωτογραφική φρίκη στη ζωή μας.

Λέμε ιστορίες για τη Φουσάκο Σιγκενόμπου, τη γυναίκα που για κάποιους θεωρείται η μεγαλύτερη επαναστάτρια και για άλλους η μεγαλύτερη τρομοκράτισσα στην ιστορία της Ιαπωνίας

Παρακολουθούμε τον εξοπλισμό που είχαν στη διάθεσή τους οι παραγωγοί του Top Gun πριν από τρεισήμισι δεκαετίες κι αυτόν που έχουν σήμερα. Και αναρωτιόμαστε εάν όλα αυτά μπορούν να μας δείξουν κάτι για την πορεία της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Ακούμε ορισμένα από τα σάουντρακ για ταινίες που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και λέμε μια-δύο πολιτικές κουβέντες για το περιεχόμενο αυτών των ταινιών.

Παρακολουθούμε μέσα από τον κινηματογράφο και τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές το φαινόμενο της copaganda – της προπαγάνδας των αστυνομικών ή των μπάτσων σε πιο ακριβή μετάφραση.

Παρουσιάζουμε πέντε τραγούδια από τις χώρες που βρίσκονται στις αμέσως καλύτερες θέσεις από την Ελλάδα — το Μπουρούντι, την Ουκρανία, την Γκαμπόν, το Τσαντ και την Αλβανία.

Ακούμε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Exxon να υποστηρίζει ότι δεν ευθύνεται αυτός για τις αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου και έναν πρώην υπουργό των ΗΠΑ να τον βγάζει ψεύτη.

Αναρωτιόμαστε γιατί η ομάδα Σαχτάρ Ντονιέτσκ έχει δύο σφυριά στο σήμα της και τι γνώμη θα είχε γι’ αυτήν ο πιο παραγωγικός ανθρακωρύχος της Ιστορίας, ο Αλεξέι Σταχάνοβ.

Αναρωτιόμαστε εάν μπορούν να υπάρχουν Pink Floyd χωρίς τον Ρότζερ Γουότερς κι ο Ρότζερ Γουότερς χωρίς τους Pink Floyd. Και για να απαντήσουμε θυμόμαστε παλαιότερα σχόλια όλων των πλευρών για άλλους πολέμους.

Αναρωτιόμαστε εάν ο δράστης ακόμη και του πιο στυγερού εγκλήματος ενδέχεται να είναι ταυτόχρονα και θύμα. Κυρίως, όμως, εάν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας θα μπορούσε να είχε σώσει τα πραγματικά θύματα και να αποτρέψει το έγκλημα.

Παρακολουθούμε τις διεθνείς τιμές των τροφίμων και διαπιστώνουμε ότι είναι φτιαγμένες από τα υλικά που γεννούν τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις — μερικές φορές όμως απλώς οδηγούν στην πείνα και τον λιμό.

Ταξιδεύουμε με τη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα και της Όλιας Λαζαρίδου μέχρι την Ιαπωνία για να συναντήσουμε τον Νίκο Καζαντζάκη, σε μία δική του δημοσιογραφική αποστολή λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποθέτουμε ότι ο Πούτιν δεν είναι η συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ένα τέρας που δημιούργησε άθελά της η «Σχολή του Σικάγου».